Amaç: Çalışmada bilişsel davranışçı tekniklere dayalı olarak hazırlanan öfke yönetimi programının lise öğrencilerinin öfke ve atılganlık düzeylerine etkisini belirlemek amaçlanmıştır. Yöntem: Çalışma ön test-son test kontrol gruplu deneysel çalışma deseninde yapıldı. Bir lisede dokuzuncu sınıfta öğrenim gören toplam 385 öğrenciye Sürekli Öfke ve Öfke Tarz Ölçeği (SÖÖTÖ) ile Rathus Atılganlık Ölçeği (RAÖ) uygulandı. Araştırmaya alınma ölçütlerini karşılayan 51 öğrenci rasgele olarak cinsiyet ve ölçek puanları açısından eşleştirilerek deney ve kontrol grubuna atandı. Deney grubundaki öğrenciler 12’şer kişilik iki gruba ayrıldı. Grup haftada bir gün, bir buçuk saat süreyle toplandı ve çalışma 10 hafta sürdü. Grup çalışmasının bitiminde deney ve kontrol grubundaki öğrencilere ölçekler tekrar uygulandı. İstatistiksel analizlerde Levene testi, ki-kare ve bağımsız örneklemlerde t testi kullanıldı. Bulgular: İlk ölçümlerde deney ve kontrol grubunun SÖÖTÖ ve RAÖ puanları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark yoktu. Programdan sonra yapılan son ölçümde SÖÖTÖ sürekli öfke, öfke içte ve öfke dışta alt ölçek puan ortalamaları deney grubunda kontrol grubundan düşük; öfke kontrol alt ölçeğinde ise deney grubunun puan ortalaması kontrol grubundan yüksek olup fark anlamlı bulundu. Programdan sonra deney grubunun RAÖ puan ortalamasının ise, kontrol grubundaki öğrencilerden daha yüksek olduğu saptandı. Sonuç: Bu çalışmanın sonuçları, bilişsel davranışçı tekniklere dayalı olarak oluşturulan öfke yönetimi programının öğrencilerin sürekli öfke düzeylerinde azalma, öfkeyi uygun biçimde ifade etme, öfkeyi kontrol etme ve atılgan bir şekilde davranış geliştirmeyi sağladığını gösterdi.

Objective: The study aimed to determine the effects of the anger management program based on cognitive behavioral techniques on adolescents’ anger and assertiveness levels. Methods: The study employed an experimental design with pretest-posttest measures and a control group. State-Trait Anger Expression Inventory (STAXI) and Rathus Assertiveness Inventory (RAI) were applied to 9th grade high school students. Fifty-one students who met the inclusion criteria of the study were randomly matched in terms of gender and their scale scores and assigned to experimental and control groups. At the end of the group work, the scales were reapplied to the students both in the experimental group and in the control group. Results: During the first measurements, there was not a statistically significant difference between the STAXI and RAI scores of the experimental and control groups. The last measurement conducted with STAXI after the program revealed that the mean scores for the trait anger, anger-in, and anger-out subscales were lower in the experimental group than in the control group, and for the anger control subscale, the mean scores were higher in the experimental group than in the control group and the difference was highly significant. After the program, the mean RAI score of the experimental group was higher than that of the control group, and the difference was statistically significant. Conclusion: The results of this study revealed that the anger management program based on cognitive behavioral techniques decreased students’ trait anger levels and helped them express their anger appropriately, manage their anger and develop an assertive behavior.