Amaç: Çalışmanın amacı, psikiyatri polikliniğine başvuran kişilerin psikoterapiyi duyma, bilme, talep etme, önerilme, alma oranlarını saptamak, bunlara sosyodemografik değişkenlerin etkisini incelemek ve poliklinik ortamındaki ruh sağlığı hizmetlerinin genel işleyişini görmektir. Yöntem: Çalışma bir devlet hastanesinin psikiyatri polikliniğine başvuran 170’i kadın (%70,8), 70’i erkek (%29,2) toplam 240 kişi ile gerçekleştirilmiştir. Ruh sağlığı hizmetine dair bilgiler ise daha önce psikiyatri polikliniği deneyimi olan 103 (%42,9) kişiden toplanmıştır. Katılımcılara ruh sağlığı hizmeti soru formu uygulanmıştır. Bulgular: Tüm katılımcıların, psikoterapi kelimesini birkaç kez (%40,83) ve büyük oranda (%44,58) basın yoluyla duydukları, bir uzmandan duyma oranının ise yalnızca %3,33 olduğu görülmektedir. Psikiyatri polikliniği deneyimi olan katılımcıların %72,8’i ilk olarak devlet hastanesinden ve %93,2’si psikiyatri uzmanından yardım alırken, psikologdan ikinci ve üçüncü sırada yardım alma oranı %17,4 olmuştur. Bu katılımcılardan hiçbirinin psikoterapi talep etmediği, yalnızca 5 kişiye (%4,86) psikoterapi önerildiği görülmektedir. Herhangi bir poliklinik başvurularında yaptıkları görüşmeyi psikoterapi olarak algılayan 20 (%19,41) kişinin sadece 7’sinin (%6,79) formda açıklanan psikoterapi tanımını okuduktan sonra aldıkları hizmetin psikoterapi olduğunu belirttikleri anlaşılmaktadır. Bu hastaların tümü ilaç ve psikoterapiyi birlikte aldıklarını belirtmiştir. Böylece toplam 240 katılımcının sadece %2,91’i tanıma uygun psikoterapi almıştır. Sonuç: Bu çalışmanın bulguları ruh sağlığı hizmetlerinin çoğunlukla psikiyatristler tarafından yürütüldüğünü, psikologların katkısının sınırlı kaldığını göstermektedir. Sonuç olarak, rutin uygulamada psikoterapi hem önerilmemekte hemde talep edilmemektedir, başvuranlar için tek seçenek ilaç tedavisidir.

Introduction: The purpose of the present study was to investigate the effect of sociodemographic variables on the knowledge of, demand for, and reception of psychotherapy as a treatment modality among psychiatric outpatients. Methods: Participants of the study were 240 psychiatric outpatients (170 females and 70 males). Data for mental health services were collected from a subgroup of 103 “experienced” patients (42.9%) having had received psychiatric help previously. All participants were administered a questionnaire containing questions about various forms of psychiatric services. Results: Of all participants, 40.83% reported having heard of psychotherapy a few of times before, mostly (44.58%) from the media and only 3.33% from a mental health professional. Most participants with previous applications to psychiatric outpatient clinic had first received mental health service from a psychiatrist (93.2%) and at a state hospital (72.8%), and a small minority (17.4%) had subsequently received care from a psychologist. None had demanded to, but 5 patients (4.86%) had been recommended to receive psychotherapy by mental health professionals. Of these experienced patients, 20 (19.41%) have an idea that the interviews they had previously at the outpatient clinics were sort of psychotherapeutic interviews; yet, only 7 (6.79%) retained the same idea after reading the definition of appropriate psychotherapy written on the questionnaire. All of these patients declared that they have received both their medication and psychotherapy at the same time. Thus, only 2.91% of 240 participants received psychotherapy that corresponds to the given definition. Conclusions: Findings from this study suggest that mental health care is mostly performed by psychiatrists alone, with a limited contribution by psychologists. Consequently, the choice of treatment is solely pharmacotherapy for most patients, while psychotherapy as a treatment modality is neither offered nor demanded in routine practice.