Çocukluğun dezintegratif bozukluğu, yaşamın ilk 2 yılında sözel ve sözel olmayan iletişim, sosyal etkileşim becerileri, oyun, mesane ve barsak kontrolü ile motor davranış alanlarında normal gelişimi takiben 2-10 yaşları arasında yukarıda belirtilen alanların en az ikisinde gerileme gözlenen nöropsikiyatrik bir sendromdur. Çocukluğun dezintegratif bozukluğunun oldukça seyrek olduğu kabul edilmekte ve gerçek nedeni halen bilinmemektedir. Çocukluğun dezintegratif bozukluğu olan olgular özellikle başlangıç evrelerinde farklı birçok hastalığı taklit ederek tanıda güçlük yaratmaktadır. Bu nedenle daha fazla klinik olgunun sunulması, bozukluğun farklı ortamlarda ortaya çıkış tarzlarını anlamaya yardım edecektir. Literatürde çocukluğun dezintegratif bozukluğu ile ilgili çalışmalar az sayıdadır. Bu yazıda çocukluğun dezintegratif bozukluğu olan iki olgunun risperidon ile tedavisinin sunulması amaçlanmıştır. İlk olgu dört yaşında irritabilite, karşı gelme ve aşırı hareketlilik yakınmalarıyla başlayan ve sonrasında dil gelişiminde gerileme, barsak ve mesane kontrolü ve sosyal etkileşim becerilerinde gerilemesi olan bir çocuktur. İkinci olgu ise dört yaş iki aylıkken dil gelişiminde gerileme ve davranış sorunlarıyla başlayan ve benzer şekilde dil gelişiminde gerileme, barsak ve mesane kontrolünde zayışık ve sosyal etkileşim becerilerinde azalma olan bir çocuktur. Her iki olguda da davranış sorunlarına yönelik risperidon tedavisi başlanmış ve fayda sağlanmıştır.

Childhood disintegrative disorder is a neuropsychiatric
syndrome characterized by normal development of verbal
and nonverbal communication skills, social interaction,
play, bladder and bowel control and motor behavior at
least in the first two [year]s, followed by regression between
2-10 [year]s of age in two or more of the abovementioned
developmental areas. Childhood disintegrative disorder is
accepted to be very rare and the exact nature is still
unknown. The cases of childhood disintegrative disorder
mimic various disorders, especially at initial stages may
confuse clinicians to diagnose. Ttherefore presentation of
further clinical cases will assist clinicians to manage in the
characterization of the disorder in different settings.
Studies related to childhood disintegrative disorder are
rare in literature. The purpose of this paper is to present the
pharmacological intervention of two cases of childhood
disintegrative disorder with risperidone. The first case was
characterized by an onset of irritability, defiance and
hyperactivity at age of four [year]s, later followed by
regression in [language], bowel and bladder control and
social interaction skills. The second case was a child in
which the disorder started with regression in [language] as
well as behavior disturbance at four [year]s two [month]s of
age, and then [language] regression, poor bowel and
bladder control and decline in social interaction skills were
noticed. Risperidone was used as a pharmacological agent
in both cases to control behavioral problems and benefit
was achieved.